Metale i stopy dentystyczne do odlewów, kobalt-chrom, srebro-pallad

Materiały metalowe są używane w prawie każdej branży, stomatologia nie jest wyjątkiem.

Do produkcji wykorzystywane są odpowiednie metale i stopy protezy i frameworki, ponieważ mają ważne właściwości.

Różnice

Metal to zestaw elementów, które posiadają cechy tego rodzaju:

• przewodnictwo elektryczne;
• Plastikowy;
• odporność na temperaturę.

Prawie wszystkie pierwiastki chemiczne to metale, z których najpopularniejsze to:

• aluminium;
• wanad;
• żelazo;
• magnez;
• sód;
• chrom.

Niemetale - ta część pierwiastków, która nie posiada powyższych cech. Charakterystyczna czerń to obecność elektronów, co sprawia, że ​​jest bardziej podatna na utlenianie.

Istnieje kilka cech, które pomogą odróżnić metale od niemetali, nawet dla zwykłego człowieka:

1. Kolorystyka metali jest znacznie uboższa.
2. Niemetale są zawsze bardziej miękkie, z wyjątkiem rtęci i jodu.
3. Metaliczny połysk występujący w metalach.

Wymagania dotyczące materiałów stosowanych w stomatologii

Z metali i stopów wykonuje się nie tylko instrumenty dentystyczne, ale także:

• korony;
• implanty;
• nadzienia.

Kiedyś wolno było używać tylko złoto i srebro, ale później tę listę uzupełniono cyną, miedzią i ołowiem.

Wymagania, jakie muszą spełniać metale do stosowania w stomatologii:

1. Kompatybilny z tkaninami, gdzie wymagana jest aplikacja.
2. Obecność właściwości mechanicznych: twardość, wysoka odporność.
3. Kształt i objętość muszą pozostać niezmienione pod wpływem pewnych czynników.
4. Musi mieć właściwości technologiczne.
5. Niemożność wyrządzenia szkód lokalnych i ogólnych.
6. Trwałość.

Ważne właściwości

Podstawowe właściwości metali:

1. Techniczny. Ta grupa oznacza płynność, likwidację. Płynność jest niezbędna do optymalnego wypełnienia modelu i uzyskania prawidłowego kształtu. Eliminacja (od łac. liquatio - upłynnianie, topienie) nazywa się właściwością stopów do rozkładu podczas przejścia z cieczy do w stanie stałym na części składowe lub pojedyncze połączenia, które mają różne punkty topienie. Grupie technologicznej można również przypisać ciągliwość. Plastyczność jest jedną z metalicznych właściwości podatności na obróbkę. Wynika to z plastyczności, dlatego pod wpływem nacisku wygląd może przybrać dowolny kształt.
2. Fizyczny właściwości, które obejmują kolor i strukturę.
3. Chemiczny. Grupa obejmuje utlenialność, rozpuszczalność i odporność na korozję. Korozja jest zwykle nazywana zniszczeniem wyglądu pod wpływem środowiska zewnętrznego. Stopy stosowane w stomatologii muszą koniecznie być odporne na korozję, ponieważ ma to negatywny wpływ na jamę ustną.
4. Mechaniczny właściwości: lepkość, wytrzymałość.

Podczas przelewania się z cieczy tworzy się sieć krystaliczna i pojawiają się izolowane kryształy, a sam proces nazywa się krystalizacją.

Sieć krystaliczna metali to:

• wolumetryczny;
• sześcienny;
• sześciokątny.

Klasyfikacja metali

Metale można podzielić na grupy takie jak:

• lekki i ciężki;
• kolorowe i czarne;
• szlachetny i niegodziwy.

Żelazne i nieżelazne

Metale żelazne - żelazo i stopy powstające na jego bazie. Stanowią one ponad 90% całkowitego wolumenu wykorzystywanego w gospodarce. Najpopularniejsza odmiana to:

1. Żeliwo – nie stosowane w stomatologii, nie tylko ze względu na kolor, ale również z powodu braku możliwości polerowania.
2. Stal - stosowana w ortopedii.

Wszystkie pozostałe metale zaliczane są do metali nieżelaznych, jak złoto, srebro – są wykorzystywane jako materiał na korony.

Szlachetny i niegodziwy

Do szlachetnych pierwiastków należą pierwiastki, które nie ulegają korozji i utlenianiu - srebro, złoto i platyna. Metale szlachetne mają następujące cechy w ich zastosowaniu w stomatologii:

1. W związku z brakiem korozji takie materiały nie są szkodliwe dla jamy ustnej.
2. Nie wpływa na produkcję śliny.
3. Nie uczulający.

Często ta kategoria jest priorytetem dla osób cierpiących na alergie.

Metale szlachetne są wykorzystywane jako:

• protetyka mostowa;
• korony.

Pozytywnym punktem aplikacji jest również trwałość materiału: korona i most mogą pełnić swoje funkcje przez 50–70 lat.

Jedyną wadą jest wysoka cena w porównaniu z innymi materiałami.

Materiały nieszlachetne kosztują kilkakrotnie mniej niż szlachetne i służą do produkcji:

• protezy;
• korony;
• fasety;
• systemy dentystyczne;
• wypełnianie matryc.

Obejmują one te bezpieczne substancje, które mogą obniżyć koszty konstrukcji, ale wady obejmują:

• wysoka waga w przeciwieństwie do szlachetnych materiałów;
• wysokie ryzyko rozwoju alergii;
• wysokie prawdopodobieństwo rozwoju galwanizacja (choroba, w której obecność prądów galwanicznych w jamie ustnej łączy się z jednoczesną obecnością pojedynczych lub wielu objawów nietolerancji stopu).

Lekki i ciężki

Istnieje około 40 różnych definicji terminu metale ciężkie. W związku z tym lista metali ciężkich według różnych definicji obejmuje różne pierwiastki.

Stosowanym kryterium może być masa atomowa większa niż 50, a następnie wszystkie metale, począwszy od wanadu, są umieszczane na liście, niezależnie od gęstości. Innym powszechnie stosowanym kryterium jest gęstość w przybliżeniu równa lub większa niż gęstość żelaza (8 g/cm³), wówczas na liście znajdują się takie pierwiastki jak ołów, rtęć, miedź, kadm, kobalt oraz np. lżejsze krople cyny z listy. Istnieją klasyfikacje oparte na innych wartościach gęstości progowej (na przykład gęstość 5 g / cm³) lub masy atomowej. Niektóre klasyfikacje czynią wyjątki dla metali szlachetnych i rzadkich, nie klasyfikując ich jako ciężkie, inne wykluczają metale niebarwione (żelazo, mangan).

Termin metale ciężkie jest najczęściej postrzegany nie z punktu widzenia chemicznego, ale z medycznego i środowiskowego punktu widzenia, a zatem, gdy jest zawarty w tej kategorii. brane są pod uwagę nie tylko właściwości chemiczne i fizyczne pierwiastka, ale także jego aktywność biologiczna i toksyczność, a także wielkość wykorzystania w gospodarce zajęcia.

W medycynie metale ciężkie to te substancje, które mają wysoką toksyczność i znaczenie dla środowiska. Natomiast złoto o gęstości 19,32 g/cm³ i masie atomowej 197 amu. nie sklasyfikowany jako ciężki, ze względu na swoją bezwładność i doskonałą biokompatybilność, dzięki czemu znajduje zastosowanie w stomatologii.

Stopy, klasyfikacja

Stopy - zbiór kilku metali lub metali z dodatkami.

Po wcześniejszym umówieniu

Po uzgodnieniu stopy dentystyczne dzielą się na:

• stopy przeznaczone do uszczelniania - amalgamaty;
• konstrukcyjne – służą do wykonywania protez;
• pomocnicze – wykorzystywane do innych celów;
• do oprzyrządowania;
• według składu chemicznego:

Stopy metali szlachetnych są wysoko cenione w medycynie nie tylko ze względu na ich koszt, ale również jakość.

Stopy materiałów bazowych służą do przywracania stanu uzębienia (stomatologia ortopedyczna). Najpopularniejsze to kobalt-chrom i nikiel-chrom.

Niektóre rodzaje stopów:

• brąz jest używany do ligatury;
• magnalium w produkcji kuwet;
• mosiądz - dla szpilki.

Najpopularniejsze typy

Stal

Stal to najpopularniejszy stop metali na świecie. Stal dentystyczna dzieli się na:

• stopowy - stop żelaza, do którego dodawane są inne materiały wpływające na właściwości, na przykład ciągliwość i ciągliwość;
• nierdzewny – stosowany w połączeniu z chromem, który z kolei zwiększa odporność na rdzę.

Stal jest tania, ale może powodować alergie.

Stop kobaltowo-chromowy

Stop kobaltowo-chromowy w stomatologii jest materiałem bazowym o doskonałych właściwościach fizycznych i mechanicznych. Ze względu na swoją płynność pozwala na wykonanie wymaganych produktów o wysokiej wytrzymałości. Ten stop składa się z:

• kobalt - mocny metal;
• żelazo - zwiększa odlewanie;
• mangan - podnosi temperaturę, co sprzyja szybkiemu topnieniu;
• chrom - zmniejsza możliwość korozji.

Materiały wykonane z tej kategorii stopów metali długo zachowują połysk i są praktycznie niezniszczalne, z wyjątkiem urazów mechanicznych.

Srebro-pallad

Zgodnie ze swoimi właściwościami stop srebro-pallad jest jak najbardziej zbliżony do złota, ale odporność na rdzę jest mniejsza. Łączy się złotym lutem. Odnosi się do szlachetnego.

Nikiel chrom

Struktura jest najbardziej zbliżona do chromu. Służy do tworzenia makiet i protezy ruchome.