Co to jest cement na ząb, jego grubość i funkcja

Będąc warstwą w ścianie zęba, średnio położonym, cement ze względu na swoje właściwości jest również substancją, średnia między szkliwem a zębiną dla różnych wartości: gęstości, twardości, ciepła i przewodnictwo elektryczne.

Wcześniejsze pojęcie, że cement nie pod szkliwem w koronowej części zęba, teraz obalono to badaniami metodą światło-optyczną: jej warstwa tylko w 10% przypadków nie jest jest podłożem dla szkliwa, natomiast w 60-70% warstwa cementu koronowego służy jako podstawa dla tego najtrwalszego w organizmie Substancje.

W obszarze niechronionym emalią (szyje i korzenie zębów), warstwa cementowa jest najbardziej powierzchowna, chroniąc bardziej miękką zębinę.

Pod względem właściwości fizykochemicznych warstwa cementu jest tkanką podobną do kości, ale zwapniały, bardziej zmineralizowany niż ona, pozbawiony naczyń krwionośnych i mniej aktywny w zakresie przegrupowań Struktury.

Grubość cementu zęba pod szkliwem jest minimalna (cienka szczelina), ale w strefie wierzchołka korzeni zębów sięga od 100 do 1500 mikronów (na trzonowcach). Dla porównania: w okolicy szyjek jest to tylko warstwa o grubości od 20 do 50 mikronów.

Osadzanie się kompozycji cementowej na powierzchniach korzeni zębów trwa przez całe życie człowieka, dzięki czemu w wieku 60-70 lat warstwa w tym obszarze jest trzykrotnie grubsza niż w 20.

Budowa i rodzaje cementu dentystycznego

W zależności od struktury (struktury) istnieją 2 rodzaje warstwy cementu dentystycznego:

• podstawowy;
• wtórny.

Cechy struktury cementu pierwotnego

Pierwotna, w przeciwieństwie do wtórnej, nazywana jest również bezkomórkową, ponieważ jest tworzona przez zwapnienie macierz ściśle dopasowanych włókien kolagenowych i substancja podstawowa, ale w jej składzie są komórki nie ma. Jego powierzchnia pokryta jest warstwą precementu (cementoidu) o grubości 0,25-5 mikronów z włókien kolagenowych bez impregnacji wapniowej.

Pierwotna warstwa cementu charakteryzuje się prążkowaniem i rozwarstwieniem. Pierwsza (kierunek promieniowy) wynika z przeplatania się włókienek więzadeł ozębnej w warstwę włókienek, druga (koncentryczna, tworząca ścisłą linie wzrostu położone względem siebie, podobne do słojów drzew na ściętym drewnie) - epizody aktywności osadzania głównego Substancje.

Cement nazywany jest pierwotnym ze względu na prymat jego tworzenia, służy do pokrywania powierzchni zębów szyjki i korzenie warstwą od 30 do 230 mikronów (minimum w strefie granicy szkliwno-cementowej i maksimum przy najfatalniejszy).

Cechy struktury cementu wtórnego

Jak wynika z oznaczenia, wtórna (komórkowa) warstwa cementu, oprócz matrycy (szkielet zwapniałych włókien kolagenowych) i głównej substancji, zawiera również dwa rodzaje komórek.

Włókna kolagenowe mogą być zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne. Pierwsze - o orientacji równoległej do powierzchni korzeni zębowych, drugie (struktury Sharpeya więzadła ozębnego) - są zorientowane promieniowo.

Ciała komórek pierwszego typu (cementocyty), oddzielone od otaczających je jam - luki ze zwapniałymi ścianami przestrzeń pericementocytowa, mają spłaszczone ciało z dużym jądrem wewnątrz i wieloma gęsto rozgałęzionymi procesami długimi do 15 mikronów. Procesy wypełniają system kanalików łączących luki i penetrujących całą grubość warstwy.

Oprócz ścisłego połączenia sąsiednie komórki są ze sobą połączone wiązaniami - szczelinowymi kontaktami między wyrostkami sąsiednich cementocytów. Komórki są również odżywiane przez procesy, które w większości są zorientowane w kierunku więzadła przyzębia.

Komórki drugiego typu (cementoblasty) mają dwie możliwości dalszej ewolucji. Albo (gdy tworzą pierwotną substancję cementową), wytwarzając substancję międzykomórkową, są wypychane na zewnątrz, albo (w procesie cementu wtórnego) są osadzane w warstwie tak, że po przejściu spadku objętości i przekształceniu struktury wewnętrznej komórki stają się cementocyty.

Cementoblasty znajdują się na obwodzie więzadła przyzębia, pokrywając korzenie zębów.

Zadaniem wtórnej warstwy cementowej jest ochrona wierzchołkowej (wierzchołkowej) trzeciej części korzeni oraz strefy ich rozwidlenia (rozgałęzienia) w wariancie zębów wielokorzeniowych. Można go nakładać zarówno na wierzch cementu pierwotnego, jak i (w przypadku jego braku) w bezpośrednim kontakcie z zębiną, tworząc wyraźną granicę między nimi.

Największą grubość (do 1500 mikronów) warstwa osiąga na zębach trzonowych, na pozostałych zębach – od 100 wzwyż.

Funkcje cementu zęba

Ze struktury i struktury wynikają zadania substancji tworzących tkanki i tworzenia komórek:

• ochrona warstwy zębinowej korzeni przed uszkodzeniami mechanicznymi i chemicznymi;
• utrzymywanie położenia zęba w otworze w stanie równowagi dynamicznej (szczelne, ale nie sztywne, mocowanie go w otworze z możliwością pewnej swobody ruchu);
• wdrożenie procesów naprawczych w tkankach.

Utrzymanie prawidłowego stanu aparatu więzadłowego trzymającego ząb odbywa się na dwa sposoby:

• mocowanie już istniejących włókien przyzębia do szyjek i korzeni zębów;
• osadzanie cementu w strefie nowo powstałych włókien więzadła ozębnego odbudowujących się po uszkodzeniu, ułatwiające jego przyczepienie do korzenia zęba.

Dodatkowo osadzanie się cementu w strefie wierzchołka (wierzchołka) korzenia kompensuje utratę całkowitej wysokości zęba na skutek ścierania warstwy. emalie.

Jak powstaje cement dentystyczny?

Produkcja cementu dentystycznego jest możliwa dzięki obecności komórek cementoblastów. Proces składa się z 2 etapów.

Pierwszy krok

W pierwszej fazie nad zębiną korzenia i wokół włókien, które zaczęły się formować, powstają cementoblasty macierz więzadła przyzębia-cementoid - podstawa organiczna składająca się z włókien kolagenowych i głównego Substancje. Co więcej, zwapnienie macierzy następuje jednocześnie z zębiną. Tworzy to podstawę warstwy początkowej pierwotnej warstwy cementowej, która następnie gęstnieje w wyniku powtarzania się etapów pierwszej fazy procesu cementogenezy.

Druga faza

W drugim etapie następuje aktywacja mechanizmu mineralizacji matrycy – krystalizuje w niej hydroksyapatyt.

Cementogeneza przebiega w określonym rytmie, łącząc tworzenie nowej warstwy matrycy ze zwapnieniem już istniejącej.

Powstawanie pierwotnej warstwy cementu rozpoczyna się przed wyrzynaniem się zębów, wtórne - po wyrzynaniu i trwa przez cały okres aktywnego życia człowieka.

Resorpcja cementu dentystycznego

Mechanizm resorpcji struktur korzeni zębów (w tym cementu) nazywany jest resorpcją.

Resorpcja może być:

• fizjologiczny lub
• patologiczny.

Pierwszy typ to resorpcja korzeni zęba mlecznego poprzedzająca jego wymianę na stały.

Drugi obejmuje utratę tkanki z powodu:

• uraz;
• przewlekłe zapalenie miazgi;
• reimplantacja zęba;
• presja wywierana przez nieprzerwanych sąsiadów;
• nowotwory o charakterze zębopochodnym lub innym.

Ognisko resorpcji patologicznej występuje w strefie nacisku lub innego wpływu na ząb, powodując skrócenie korzenie zębów i całkowita wysokość zęba, degeneracja włókien kolagenowych więzadła ozębnego na szkliste lub aseptyczne martwica.

Oprócz resorpcji wewnętrznej korzenia istnieje również resorpcja zewnętrzna, gdzie rozróżnia się opcje:

• powierzchnia;
• zapalny:
• substytucyjne (lub zesztywniające).

Gigantyczne wielojądrowe komórki - dentoklasty (lub odontoklasty) - są odpowiedzialne za utratę tkanek korzeniowych. Zwapnienie powierzchni korzenia, a także fagocytowanie jego struktur składowych powodują powstawanie luk resorpcyjnych z możliwością ich późniejszego wypełnienia cementem wtórnym warstwa.

Dynamiczna równowaga resorpcji i osadzania warstw cementu pozwala na osiągnięcie odbudowy struktury i aktywność życiowa korzeni w sposób naturalny, natomiast przewaga elementu resorpcyjnego w systemie wymaga interwencji dentysta.

Rola cementu w regeneracji przyzębia

Regeneracja w przyzębiu odpowiada nie tylko za substancje tkanki kostnej wyrostka zębodołowego, ale także za obecność pewnych związków chemicznych zawartych w substancji międzykomórkowej warstwy cementowej zęba:

• CGF (cementowy czynnik wzrostu);
• CAP-białko (odpowiedzialne za adhezję fibroblastów przyzębia - komórki syntetyzujące białka utrzymujące stan struktury i funkcjonowania komórek w środowisku kostnym zęba).

Równie ważna jest obecność w nim czynników wzrostu, które pojawiają się w ogromnych ilościach w uszkodzonym obszarze, sprzyjając regeneracji tkanek:

• IGF-1;
• IGF-P;
• TFR-31;
• TRFR.

Sztucznie stworzony cement dentystyczny

W arsenale stomatologa znajduje się wiele najnowszych sposobów wypełniania zębów - sztucznych cementów dentystycznych.

Należą do nich grupy kompozycji:

• fosforan cynku (klasa unifas, cement wisfatowy i fosforanowy);
• krzemofosforan (laktodonty, klasa silidontów);
• krzemian (klasa krzemu, alumodent, velacin);
• eugenol tlenku cynku (kategoria kariosanu).

Istnieją również kompozycje o właściwościach bakteriobójczych (takie jak cement fosforanowy z zawartością srebra lub kompozycje klasy dioxivisthata, unicem, argil), cementy polikarboksylowe i glasjonomerowe, a także amalgamaty (w tym srebro, z 75% srebra).