Oznaczanie zgryzu centralnego z częściowym i całkowitym brakiem zębów: metody pomiaru stosunku szczęk

Wyznaczenie centralnego okluzje - niezbędny proces, który należy uwzględnić przy planowaniu i konstruowaniu dowolnego typu konstrukcji protezy. Żaden z działań mających na celu optymalizację stanu zębów nie może być kompletny bez tego zabiegu.

To ona decyduje o tym, jak poprawnie będzie działać Korona lub proteza ruchomaczy spowodują niedogodności podczas korzystania z ich właściciela.

Ustalenie zgryzu centralnego z częściowym brakiem zębów odbywa się według zasad zależnych od grupy wad danego uzębienia.

Klasyczna metoda wyznaczania zgryzu centralnego za pomocą szablonów woskowych

Sposób określenia zgryzu centralnego podyktowany jest pilną potrzebą wykonania protezy (częściowy lub zdejmowane), aby złagodzić stan konkretnego pacjenta.

Stosowane metody mają na celu jak najdokładniejsze określenie momentu położenia, w którym następuje:

• jednoczesne zamknięcie wszystkich zakonserwowanych powierzchni;
• równomierny rozkład napięcia w mięśniach szczęk;
• pełny kontakt uzębienia i jego elementów.

Prawidłowe określenie takiej pozycji w przyszłości pozwoli uniknąć pojawiających się problemów ze stawami twarzy (zwłaszcza z skroniowo-żuchwowy). Tylko w ten sposób można osiągnąć wymaganą funkcjonalność, całkowicie wyeliminować prawdopodobieństwo odchyleń, co jest świetne, jeśli pomiary i definicje są wykonane nieprawidłowo.

Klasyczną metodą określania zgryzu centralnego jest zastosowanie szablonów woskowych typu roll-on.

Praktyczność ich stosowania od dawna jest sprawdzona i doceniana przez stomatologów. Jednak doświadczeni profesjonaliści z dużym doświadczeniem praktycznym uznają, że metoda ma pewne wady (podobnie jak każda metoda opracowana przez osobę w celu osiągnięcia praktycznych celów).

Zawsze istnieje ryzyko niedokładności lub błędów podczas korzystania z szablonów woskowych. Mogą być spowodowane atrofią. kości wyrostka zębodołowego, brak odpowiedniej stabilności, przemieszczenie urządzenia woskowego (przy niewystarczającym doświadczeniu lekarza) lub jego odkształcenie pod wpływem naturalnego efektu temperaturowego jamy ustnej pacjenta.

Oznaczanie zgryzu centralnego według Betelmanna zawiera nie tylko wytyczne dotyczące przeprowadzanie manipulacji, ale także cztery opcje złożoności, biorąc pod uwagę obecność lub brak par zęby antagonistyczne.

Wyznaczenie płaszczyzny protetycznej

Rozpoczyna się od określenia wysokości odcinka przedniego, dla którego mierzy się wysokość górnego bloku zgryzowego. Głównym punktem odniesienia jest długość górnej wargi, jest ona mierzona i obliczana, a do niej stosowana jest linia warunkowa zastosowany szablon ze specjalną szpatułką, do tego istnieją pewne kryteria, skoncentrowane na osobie osobliwości.

Oznaczanie zgryzu bezzębne szczęki uwzględnia długość górnej wargi, a regulacja wysokości OB dokonywana jest w celu uzyskania wymaganych parametrów.

Płaszczyzna protetyczna jest linią warunkową, dokładność jej modelowania zależy od umiejętnego manipulowania przez lekarza rolkami zgryzowymi i poprawnych obliczeń.

Określenie wysokości zgryzu centralnego

Proces, który nie jest szczególnie trudny, jeśli część zębów została utracona i można skupić się na zębach antagonistycznych.

Jednak całkowita strata implikuje niemożność zastosowania takiej metody. Im trudniejsza sytuacja z obecnością unitów stomatologicznych, tym większy udział pracy przypada na dokładne obliczenia i poszukiwanie korzystnego położenia w płaszczyźnie strzałkowej, czołowej i poziomej.

Ryzyko przeszacowania lub niedoszacowania wysokości zgryzu (CO) jest zbyt duże. A przyznanie się do takich błędów nieuchronnie prowadzi do zaburzeń w procesie jedzenia, dykcji, szybkiego zmęczenia podczas używania.

Przy wytwarzaniu protez dla osoby bez zębów brane są pod uwagę linie odniesienia nałożone na wałki pomiarowe oraz proporcje środkowe wyznaczone przez pomiar rysów twarzy.

Określanie zgryzu na bezzębnych szczękach, wideo:

Określenie centralnego położenia szczęk

Wykonywany jest w momencie, gdy głowa stawu znajduje się w pozycji fizjologicznej i jest prawidłowo ustawiona w dole stawowym. Ten punkt orientacyjny jest zawsze obecny u ludzi, a przy braku zębów można niezawodnie skupić się tylko na stosunku centralnym.

Jego lekarz określa, naciskając wałek w okolicy żuchwy i pchając kąciki ust. Następnie pozwala pacjentowi samodzielnie wykonać tę manipulację, dopóki nie jest przekonany, że wymagany parametr jest prawidłowo określony.

Ortopedia zębów pacjenta to nie tylko odtworzenie struktury anatomicznej. Protetyka powinna przywracać wszystkie cechy funkcjonalne i normy dykcji, uśmiechu, twarzy pacjenta, możliwości stosowane w spożywaniu zdrowej żywności.

Wymaga to uwzględnienia wielu indywidualnych czynników, których ignorowanie może prowadzić do błędów.

W związku z tym konieczne staje się wykonanie jak najdokładniejszych obliczeń i pomiarów w celu jak najbardziej funkcjonalnej i estetycznej odbudowy zębów pacjenta.